‘Eens even opzoeken hoe vaak de minicursus mandalatekenen eigenlijk gratis is opgevraagd’, dacht ik vanochtend.
Maar liefst 1116 mensen hebben hem gedaan! Toen ik hem maakte eind 2015 had ik nooit gedacht dat hij zeven jaar later nog steeds regelmatig aangevraagd zou worden. Dat is onwijs tof om te zien! Om je eigen vooruitgang te zien, mag je soms best even achterom kijken.
Wat me triggerde om het op te zoeken, was deze Facebookpost van Yolanda.
Yolanda begon met de minicursus en pakte heel enthousiast alle andere opties die ik gratis aanbied mee. Ze deed de online basiscursus, nog een workshop labyrint tekenen en durfde het al binnen een jaar aan om de cursus op zwart papier te gaan volgen. Wat een prachtig mandalapad!
Zelf ben ik er heilig van overtuigd dat ik iedereen kan leren mandalatekenen. Maar om dan dit zo naast elkaar te zien laat me wel glimmen van trots hoor! Kijk jij wel eens vol trots terug op je creatieve pad?
Tonneke is al sinds 2017 lid van de mandala academie. Bijna sinds het begin! Ook zoiets heerlijks om te zien nu ik dat even opzocht. Ze deelt vaak haar mandala’s in de Facebook Inspiratiegroep. Wat ik niet wist, is dat ze ook een mandalablog heeft! Tonneke mailde me het volgende:
Beste Kim, wat heb ik genoten van je cursus Op zwart papier. Je hebt met geïnspireerd en geleerd dat tekenen op zwart papier leuk kan zijn en ook extra mogelijkheden toevoegt aan mijn mandala tekenen. Dankjewel.
Bijgevoegd een linkje naar mijn blog waarin ik mijn werk deel.
Dus zelfs als je al jaaaaaren mandala’s tekent is het mogelijk om jezelf te verbazen en verrassen. Lees het blog van Tonneke hier. Ik denk dat ze het wel tof vindt als je daar ook een reactie schrijft 🙂
En dan een les voor mezelf.
Als kind was zat ik te lezen óf te tekenen. Solo-activiteiten waren toen al favoriet. Als mijn moeder zei dat ik buiten moest gaan spelen omdat dat gezond is, ging ik buiten lezen of tekenen. Eigen-wijsheid zat er ook al vroeg in, haha.
Anyway, ik tekende op een gegeven moment foto’s na. Dieren uit het tijdschrift van het Wereld Natuur Fonds of popsterren – is dat nog een woord?- uit de Hitkrant of Popfoto. Zoals ik het me herinner deed ik dat eigenlijk best goed. Eenmaal op de middelbare school ben ik daar mee gestopt. Voor je het weet word je door de maatschappij opgeslokt en moet je gaan presteren op andere vlakken. Het doet bijna fysiek pijn nu om dat te schrijven, maar ik heb het echt zo ervaren in mijn jonge leven. En me er ook zeker in mee laten slepen. Niet eens onverdienstelijk, want op mijn 23e was ik al leidinggevende bij een Amerikaans bedrijf in Amsterdam met mijn eigen kantoor dat uitkeek over de Amstel. Kijk, dat zijn dingen waarvan mensen roepen: die meid heeft wat bereikt! Zo raakte tekenen en mijn waardering daarvoor echt naar de achtergrond. Ook omdat werken best veel vrije tijd kost 😅. Zo zonde…. Als ik toen wist wat ik nu weet….
Afgelopen vrijdag had ik een cursusdag over The Artist Way. Een cursus die gaat over het aanwakkeren van je creatieve vuur. Een onderdeel van de les was om een collage te maken met allemaal plaatjes waar je blij van wordt. Ik plakte kippen en kuikens, brandende kaarsen, kleurrijke huisjes in Italië en deze ezel.
‘En dan gaan we nu de lijnen natekenen.’ Oh crap. Serieus? Hoe teken je een ezel? Eerst deed ik voorzichtig alleen de omtrek. Eigenlijk omdat ik dacht dat dat de bedoeling was. Maar dat lukte ‘best aardig’ en al gauw ontstond de snoet. Halverwege leek het meer een koe dan een ezel. ‘Zie je wel’, dacht ik, ‘Ik kan helemaal niet tekenen.’
Thuis vroeg ik onzeker: ‘ Zie jij wat voor dier dit is?’ Een beetje achterdochtig keek Juri me aan. ‘Ja, een ezel, hoezo?’ Alsof ik een strikvraag stelde of hem in een val wilde lokken. Maar mijn hart jubelde. Hij zag het! Hij zag dat ik een ezel getekend had! Ik kan het nog wel!
Met meer zelfvertrouwen stuurde ik een foto van de tekening naar een vriend die dol is op ezels. ‘Zie je wat ik getekend heb?’ ‘ Een ezel!’ appte hij terug.
En nu zijn die tekenkriebels in mezelf en mijn vingers AAN! Ik heb eigenlijk weer zin om te gaan ontdekken wat er nog meer in zit allemaal de komende tijd. Alleen…..duizend excuses. Eentje er van is dat ik morgen weer voor vier dagen ga motorrijden, daarna al gauw met Juri van de Portugese zon ga genieten, een bergbochtentraining ga volgen in de Dolomieten om daarna vol ervaring Noorwegen op de motor te gaan verkennen. En…..er zijn al mensen die hebben gevraagd of er weer een summerschool komt. Die komt er. Dus daar ben ik tussen mijn vakantiereizen door (en tijdens, lang leve hybride werken!) ook nog lekker mee bezig. Ik denk dat ik er in de volgende mandalamail wel meer over kan gaan vertellen. Maar inspireer me eens. Wat zou jij graag als Summerschoolcursus zien? Ik heb natuurlijk het thema al klaar, maar dan kan ik er vast wel een volgende cursus over maken 😉 Of zal ik na de summerschool maken dat tekenen in mezelf eens verder gaan ontdekken? Ik leer nu dat niet alleen werken veel vrije tijd kost, vakanties vieren ook! Maar dat voelt net effe anders kan ik je vertellen…
❤️ Tot snel!
