motor Archieven - Mandala Academie

Toen ik net naar mijn tekenstudio liep, viel me plots op dat sommige bomen al zachtjes een paar blaadjes loslaten. Kaal zijn ze nog lang niet hoor! Maar ik zag het ineens…

Hoe kwam dat in me op? Omdat ik me bedacht je toch even te vertellen over mijn vakantie van vorige week en hoe dat me ook naar iets loslaten bracht.

Kijk eens goed naar deze foto. Ja bomen, ja mooi zonlicht en ja, zie je het? Op de hangende tak groeit gewoon een heel nieuw boompje!

Zo bijzonder om te zien en je er plots bewust van te zijn. Dit was voor mij een dagje alleen en vrij in mijn vakantie. Wat doe ik dan? Dolgraag wandelen in de natuur. Zeker in de Duitse Vulkaaneifel want wat is het daar mooi en rustig! Waarom nam ik dan een dag vrij van vakantie? Ik besloot één dag niet mee te rijden met de leuke groep mensen. Rusten op vakantie is niet zo gek…

Na twee jaar pauze gingen we weer samen op motorvakantie. Voor mij rijdt mijn liefste Juri en ik daarachter. Was het makkelijk en meer? Nee…

We vonden het niet eng, maar ik vond het wel spannend. Vooral de haarspeldbochten vond ik soms behoorlijk balen en niet meer zo vanzelfsprekend. Al die jaren dat ik dat zonder veel moeite deed vóór mijn motorongeval. But we did it again! En echt ook vaak met een grote glimlach van plezier in mijn helm!

Twee reddende engelen van mijn motorongeluk twee jaar terug waren er nu ook bij. Eén van hen reed toen voor me en was er nu ook bij… Die heb ik vorige week uitgebreid gesproken. In het kort: hij was er, toen ze de ambulancedeuren dicht deden, haast van overtuigd dat ze me waarschijnlijk nooit meer levend zouden zien.

Het duurde destijds ongeveer 30min voor de ambulance kwam en de helikopter ook omdat het in de bergen was. Maar als dat 40 minuten waren geweest was ik er niet meer geweest. Ongelofelijk dat ik weer ben zoals ik nu ben. Ik zal zo even zeggen HOE en waarom ik dat nu ineens zeker weet.

Die reddende engel is, jawel, motorinstructeur. ‘Het is echt PURE PECH geweest.’ zei hij. Een week voor Juri en ik vertrokken heb ik hem gevraagd of ik de foto’s van het ongeluk mocht zien en ook van mezelf in coma. Ik zal ze niet delen hoor, maar serieus was het net of IK dat niet was. Alsof het over iemand anders ging die foto’s. Dat komt omdat ik van de val een hersenbloeding en meer had, dat heeft alle herinneringen van 2 weken ervoor en 6 weken erna uit mijn geheugen gewist.

De reddende engel/motorinstructeur die ik vorige week sprak vertelde ik dat ik eindelijk de foto’s had durven bekijken. Ik vroeg of hij me ook kon vertellen wat er is gebeurd. Het voelde als een onderdeel van dit stuk afronden en leren loslaten.

Hij heeft het me nu verteld en uitgelegd met de plattegrond en oorzaak tekenen, met foto’s erbij van het asfalt en mijn weggegleden motor. Dus nu weet ik meer ‘zeker’: Dikke. Vette. Pech. Ik deed niks fout, niks gevaarlijk, niks eng. Natgeregend nieuws asfalt wat veranderde naar oud asfalt en mijn motor gleed daarom onder me vandaan. Ongeveer hoor. Maar een echt pechgeval zeg maar.

Op weg naar huis zijn Juri en ik maandag in Trier langs het ziekenhuis gegaan. Ik heb daar een maand gelegen toen voor heel wat operaties en verzorging. Juri heeft daar een maand lang van hotel naar B&B en logeerbed geleefd om mij twee keer per dag te bezoeken. Ik heb daar nul herinnering aan.

Juri had het ziekenhuis een mail gestuurd dat we het die dag van plan waren om samen langs te komen als het mocht. Gewoon dat ik eens kon zien waar ik die maand ben geweest en hoe dat voor hem was. De foto hierboven is in Trier voor een wijnbar waar hij met vrienden en familie die kwamen wel eens wat ging drinken in september 2023. Dus leuk om aan hen te kunnen sturen en zo kan ik jou ook onze blije gezichten laten zien 😉

Juri kreeg akkoord om te komen van de arts assistent die Engels spreekt en zijn telefoonnummer.

Wat een te gekke artsen! De een was arts assistent en de ander heeft letterlijk mijn schedel toen gelicht. En ja de CT scan van mijn hersenen liet hij ons zien vol uitleg erbij. Tja, ik heb dus mijn mooie binnenkant gezien zeg maar.

Ik heb hen allebei van uit mijn hart onwijs bedankt. En ook zij zeiden dat ook zij toen niet gelijk wisten of ik in leven zou kunnen blijven die eerste dagen daar. Zij waren heel dankbaar om mij na twee jaar te zien staan, lopen, horen praten en zoals ze zeiden: ‘You have a positiv vibe!’

Echt haast niet te geloven, ook voor hen, dat ik weer loop als een kievit en praat als een papegaai.

Weer een week vol mooie, soms moeilijke maar zeer zeker bijzondere ervaringen en verhalen voor onze herinneringen aan deze vakantie!

Zonder al een plan vooraf te hebben gemaakt, kwamen we ongeveer twee weken voor deze motorvakantie tot de conclusie dat het goed voelt om dat hele gebeuren af te ronden. Ik ben zo gezond als ik nog kan zijn. Wat ooit vanzelfsprekend was zoals hardlopen, veel werken, tekenen, lezen en nergens moe van worden, dat is voorbij die tijd. Ik kan niet anders dan toegeven dat ik er heus nog best wat nadelen aan ondervind. De lessen en cursussen bedenken, tekenen, maken, opnemen en bouwen duurt letterlijk twee keer zo lang als daarvoor bijvoorbeeld. Maar in de revalidatie eind 2023 kon ik nog geen passer vasthouden he! Ook tekenen was een klein deel van mijn revalidatiemaanden daar.

Dus echt ben ik ONWIJS blij, gelukkig en ZO dankbaar voor wie ik ben gebleven als mijn oude persoonlijkheid en waar ik nu sta qua gezondheid! Net als voor zoveel kaarten, tekeningen en mails van jullie. Het is bijna ongelofelijk hoe jullie ontzettende trouwe dankbare mandalalovers zijn gebleven!

Ik ga nog één keer op controle bij het revalidatiecentrum in Utrecht begin oktober en dan ga ik dit herstelproces van twee jaar loslaten en accepteren dat ik ben zoals ik nu ben VOL geluk en dankbaarheid!

Net als voor deze mandala-vloer in ons hotel vorige week. Want een blog zonder mandala bestaat niet…

Dikke kus en knuffel!

Mijn vakantie bracht mij: ‘Loslaten die handel!’

Contact

Laatste tips