Ik had er reuze zin in en tegelijk wilde ik heel hard wegrennen. Ken je dat? Ik had laatst een dag training in offroad motorrijden. Ik wilde heel graag in een veilige omgeving ervaren hoe het is om met een motor door modder en zand en stenen te rijden. Niet omdat het me zo leuk lijkt. Ik ben namelijk eigenlijk hartstikke bang om te vallen en in de uitleg werd gezegd: dat hoort er wel bij… Maar wat er ook bijhoort is een flink beschermend harnas onder de kleding. Dat had al een beetje een waarschuwing moeten zijn misschien. Maar misschien herken je dan ook dat het onbekende afstoot en tegelijk aantrekt. Het push and pull effect. 

De eerste ronde van een half uur was slalommen om pionnen op nog redelijk harde ondergrond. Als ik pionnen zie sla ik spontaan op slot. Rijles-traumaatje zeg maar. Dus ik vond het nog voor ik begon al stom en ik wist al dat ik dat niet kon. Hoppa, lekker oude overtuigingen naar boven laten drijven. Maar ik wilde me natuurlijk ook niet laten kennen dus ik ging in de groep mee. De kleine langzame slalom was geen probleem maar die grote…..aan het einde van de oefening was die niet een keer gelukt. Dus ik dacht: zie je wel. Ik kan het niet. Hoi innerlijke criticus! Ga eens weg. Het glas is halfvol, de helft van de oefening ging goed! Toch denk ik dan terug aan mij tijd van rijlessen waar ik maandenlang heb moeten oefenen voor ik de halve draai kon maken tussen twee pionnen. Ik denk dan niet aan de keren dat het na al dat oefenen wel lukte en aan dat ik mijn examen wel in één keer haalde. Nee, aan al die maanden dat het niet lukte.  

Ronde twee op de crossmotor. Modder, diepe sporen, scherpe bochten, modderpoelen, heuvels, bomen takken. Al in de eerste bocht verloor ik het van de zwaartekracht en legde ik de motor op zijn kant heuvel op. Dat hielp niet bepaald in mijn zelfvertrouwen en het halfuur was nog lang niet voorbij! Dus doorzetten, op karakter, vallen hoort erbij zeiden ze.
Het nut van de helm ontdekte ik bij een laaghangende tak en daardoor raakte ik wat uit koers. Ik probeerde met de zijkant van mijn stuur een boom opzij te zetten -wat niet lukte- en slingerend hield ik toch stand en ploegde dapper met de 450cc verder door het modderige stukje bos. Als er maar geen pionnen staan 😉 Zelfs de remoefening door de modder en dan wegschuiven vond ik niet eng meer. Blij dat ik had moeten doorzetten! Even voor de duidelijkheid, ik moest natuurlijk helemaal niks, maar ik ben blijkbaar nogal een doorzetter. Hoewel….

Na de lunch dacht ik dat het leuk was om bij de andere groep te gaan kijken naar de volgende oefening. Oh daar had ik al snel spijt van. Ze reden een steile zandheuvel op en ook langzaam weer naar beneden. ‘Dat durf ik nooit!’  Daar was ie weer, de innerlijke criticus. ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ had ook een gedachte kunnen zijn, maar die komt bij mij meestal niet als eerste. Sterker nog, als er op dat moment een motor was stuk gegaan, was ik misschien wel degene geweest die plaats had gemaakt voor iemand anders. Gewoon om er zeg maar gracieus onderuit te komen. Dat gebeurde natuurlijk niet….

Mijn beurt. Toch wel met zwetende handen stapte ik op. Onderweg naar die heuvel kregen we uitleg hoe je door diepe moddersporen moet rijden. Eigenlijk staand op de motor hem zijn ding laten doen. Die zoekt namelijk de weg van de minste weerstand en ik hoefde dan alleen maar te kijken naar waar ik heen wilde. Dus Kim start de motor, gaat rijden en denkt: ik neem wel lekker dat verharde stuk aan de veilige buitenkant. Maar omdat ik de motor uit een modderspoor forceerde, vloog ik keihard de brandnetels in. We waren weer net een paar minuten onderweg. Alleen deze keer zag en voelde ik gelijk wat ik fout had gedaan. Dus mezelf en de motor uit de bosjes gevist, weer opgestapt en daarna wel gedaan wat de instructeur gezegd had. Moeiteloos lukte het. En toen was daar die heuvel. Van onderen toch een stuk minder steil dan van bovenaf gezien. Gas! Omhoog! Dat ging goed. En toen naar beneden. Voetje op de rem….oh nee…voetje eraf…oh nee voet moet erop…glij glij voet eraf….voet erop! Alles eigenlijk tegen je natuur in zeg maar. Maar toch weet je, doe het zoals de instructeur zegt en uiteindelijk gaat het dan het best. Je moet alleen even je natuurlijke reactie negeren zeg maar. Of eigenlijk jezelf herprogrammeren zeg maar. Iets nieuws aanleren. Dus nog eens. En nog eens. Na drie keer stond ik weer op de heuvel te wachten en zegt de tweede instructeur: “Gaat lekker he?! “ Ik kijk hem verbaasd aan. “Nou, lekker…?” “Maar je doet het toch?!” Mijn ogen gaan wijd open en ik denk ineens; ‘verdomd, hij heeft gelijk!’  “Ik hoef niet netjes in een rechte lijn naar beneden he?”  “Nee joh!” Zegt ie. “Je rijdt in de modder he! Als je je voertuig maar beheerst en dat doe je.”  Ik was bezig met op de perfecte manier rijden, op de perfecte manier naar beneden en omhoog gaan, maar dat is helemaal niet het doel van de les of van het offroad motorrijden! Niet iets keurig netjes en perfect doen. Dat voertuig beheersen en dan herhalen herhalen, oefenen oefenen en zo beter en zekerder worden erin. De techniek onder de knie krijgen!

Later toen ik het brandnetelverhaal aan mijn vader vertelde grapte hij: ‘Wat heb je nou geleerd? In het leven altijd in het spoor blijven.” “Nee, ik heb geleerd dat je na vallen gewoon weer op kunt staan!” 

Het bleek dus dat ik het allemaal wel kon. Alleen niet in een keer goed en niet in tien keer perfect. Maar dat blijkt ook niet nodig te zijn. Het gaat om het genieten en om leren en om overwinnen. Maar als ik naar mijn innerlijke criticus had geluisterd was ik er niet aan begonnen. En als je ergens niet aan begint omdat je denkt dat je het niet kunt, kom je zeker nergens. Nu is mijn rijvaardigheid verbeterd en mijn zelfvertrouwen gegroeid. Ook al zal ik het niet snel nog een keer opzoeken, ik kan de opgedane kennis wel inzetten bij mijn ritjes op de weg. Nailed it! Ik voelde me toch best heel stoer met deze overwinning. Al was dat de volgende dag met spierpijn op plekken waarvan ik niet wist dat er spieren zaten wel even anders piepen. 

Dus denk je dat je niet kunt tekenen? Lijkt Keltisch vlechten je te hoog gegrepen? Is zwart papier eng? Bedenk je nu nog eens of je er voor weg wil lopen of het toch eens wil proberen met mij als motivator. Het gaat misschien niet gelijk perfect, maar je leert er ontzettend veel van over jezelf en je zelfvertrouwen is aan het einde van de cursus gegroeid! Laat mij je helpen. Check het volledige cursusaanbod om je zelfvertrouwen te laten groeien en je tekentalent verder te ontwikkelen. Durf jij off road te gaan met je mandala’s?